Naszą recenzję możecie obejrzeć także powyżej w formie wideo
Przyznam się bez bicia – lubię gry bez końca. Choć tytuły, które mają jasno zakreśloną linię fabularną, z wyraźnym wstępem, rozwinięciem i zakończeniem bywają niesamowitymi przygodami, w „codziennym życiu” najwięcej czasu zajmują mi mimo wszystko „gry nieskończone”. Wynika to z prostej zależności – im więcej lat i obowiązków przybywa, tym mniej czasu na przyjemności. Tytuły do których można usiąść z doskoku i które przerwać można bez większych konsekwencji w dowolnym momencie, z biegiem czasu stają się jedyną, łatwo dostępną opcją… Slay The Spire z jednej strony jest właśnie taką produkcją, ale z drugiej - pod płaszczykiem przyjemnego miksu karcianki i roguelike z domieszką RPG, kryje się tytuł złożony, wymagający i kierowany do hardcore’owej części graczy. Jak na grę tworzoną przez małe studio, produkcji udało się zdobyć we Wczesnym Dostępie wielkie uznanie – pozytywnie ocenia ją aż 96% posiadaczy… i nie inaczej jest ze mną. Dlaczego?
Wchodzę w ciemno
Jak na roguelike’a przystało, w Slay The Spire warstwa fabularna jest jedynie wymówką do kolejnych sesji. Całość ma niewielkie znaczenie i streścić można ją na dobrą sprawę w jednym zdaniu – ot, kierowany przez nas bohater chce dostać się na szczyt tytułowej Iglicy. Każda z trzech dostępnych klas – Pancernik, Cień oraz Defekt – na górę podąża z całkowicie innych powodów, ale za żadnym z nich nie kryje się nic, co rzuciłoby was na kolana. Niemniej, aby dotrzeć na samą górę, wszyscy muszą przebyć podobną ścieżkę złożoną z kilku aktów, na które składają się dziesiątki pomniejszych potyczek oraz walki z bossami.
Foto: Slay The Spire
Nasza trasa – w postaci losowo generowanych map – zawsze składa się z paru ścieżek, które samodzielnie możemy wybrać. Napotykamy na nich zarówno zwykłych, jak i elitarnych przeciwników, kupców, miejsca do odpoczynku (w postaci ognisk, a jakże!) czy też krótkie, fabularyzowane przygody, w których dokonane wybory wpływają na otrzymywane bonusy. To, na jaki typ „aktywności” na powstałej mapie trafimy – wiemy od samego początku. Niespodzianką pozostają zawsze same szczegóły oraz to, jakiemu obrzydliwcowi przyjdzie nam stawić czoła. Wyzwania niewątpliwie podejmować warto – każda wygrana walka oznacza w końcu nagrodę w postaci karty, którą dodać możemy do naszej tali.
Mam parę!
No właśnie – talia. To ona niewątpliwie znajduje się w centrum rozgrywki w Slay The Spire, a sposób w jaki rozwiązano kwestię jej budowania wypada naprawdę koncertowo. Choć w swoich podstawowych założeniach niewiele różni się od trybu wypraw znanych chociażby z Hearthstone, to dzięki losowości typów czekających nas starć i ogromnej puli dostępnych czarów oraz umiejętności, każde podejście do rozgrywki oferuje nieco inne doznania. Zabawę zawsze zaczynamy z garstką kart, a dochodząc do finałowej walki, zwykle w naszej dłoni znajduje się ich kilkadziesiąt.
Sukces w Slay The Spire osiągnąć można tylko wtedy, kiedy kolejne „dodatki” do naszej tali dobieramy z głową, dbając o odpowiednią synergię. Jest tu więc trochę planowania, ale i… losowości. RNG w grach karcianych to chleb powszedni i nie inaczej jest tutaj. Z jednej strony – daje to grze stałe poczucie świeżości, z drugiej – momentami nieco ją ogranicza. Bo jeżeli los się do nas nie uśmiechnie na początkowych poziomach (i nie dostaniemy odpowiednio mocnych kart i artefaktów w ramach nagród), nawet najbardziej utalentowani szybko polegną na trudniejszych poziomach. Jest to pewna bolączka, ale cóż – taki urok tego gatunku.
Foto: Slay The Spire
Slay The Spire
Ginąc w Slay The Spire będziemy więc często, ale jak to w roguelike’ach bywa – mechanizm śmierci spięto tu dość mocno z samym progresem. Każda z naszych rozgrywek – na podstawie naszych dokonań – jest tu odpowiednio punktowana. Po porażce, zebrane punkty trafiają tu do puli rozwoju danej postaci – jeżeli uzbieramy ich odpowiednio dużo, odblokowujemy nowe karty, które mogą wejść w skład naszej tali. Każda z klas dysponuje około setką unikalnych opcji, do odkrycia pełni możliwości danego bohatera potrzeba więc sporo czasu… Oczywiście im lepiej sobie radzimy, tym szybciej odblokujemy nowe warianty, ale na szczęście – bez względu na umiejętności – stale posuwamy się tu do przodu.
A co dalej?
Naturalnie – po pokonaniu finalnego bossa – zabawa się nie kończy. I nie chodzi tu bynajmniej o samą dalszą możliwość odblokowywania kart. Slay The Spire oferuje tak naprawdę dwie opcje dla osób, którym udało się grę „ubić” na normalnym poziomie trudności. Pierwszy – i chyba najważniejszy – to codziennie restartowany tryb wyzwań. Co 24 godziny twórcy umożliwiają nam rywalizowanie w ramach rankingu na podanych przez nich, jasno określonych zasadach. Wszyscy, którzy zdecydują się wziąć udział w rywalizacji, startują z tej samej pozycji i mają nieograniczoną ilość podejść – ten z graczy, który na sam koniec rozgrywki pochwalić będzie mógł się najlepszym wynikiem, zasiada danego dnia na pierwszym miejscu. To ciekawy sposób na przedłużenie żywotności tytułu i sądząc po zainteresowaniu trybem – pomysł trafiony.
Foto: Slay The Spire
Druga z opcji – ta, która niestety przypadła mi już nieco mniej do gustu – to rozgrywka z tak zwanym Wyniesieniem, dostępnym dopiero po pokonaniu wszystkich finalnych bossów. To nic innego, jak ta sama zabawa co dawniej, tyle że z „podkręconym” poziomem trudności. Niestety – twórcy poszli tu na łatwiznę i samo granie na wyższym poziomie trudności jest sztuką dla sztuki – nie czeka nas tu nic wyjątkowo atrakcyjnego, a jedyną „nowością” jest to, że bossowie mają więcej punktów życia i zadają większe obrażenia. Biorąc pod uwagę to, że poziomów Wyniesienia jest 20, a każdy kolejny różni się jedynie tym, że rosną mnożniki od wspomnianego HP i siły ataków – trudno jest momentami znaleźć motywację do męczenia się jedynie w zamian za satysfakcję. Jasne, na koniec trudniejszej rozgrywki dostajemy nieco więcej punktów progresu, ale w pewnym momencie zabawy przestają one mieć większe znaczenie i zostajemy praktycznie z niczym. Rozumiem, że niektórzy lubią wyzwania, ale w moim przypadku – wolę, aby szły za nimi także nieco sensowniejsze nagrody.
Ta dobra strona
Bez względu na poziom trudności naszej rozgrywki, dość szybko doceniamy jednak dwie rzeczy – złożoność samej rozgrywki, mnogość możliwych efektów i kombinacji oraz design przeciwników. Nasi oponenci nie tylko wyglądają w bardzo unikatowy, oryginalny sposób (zmutowany grzybo-szczur czy chodząca na trzech kończynach klatka piersiowa robią wrażenie!), ale i dysponują ciekawymi mechanikami, które wymagają zmiany strategii w każdym starciu. I tak w przypadku jednego przeciwnika częste atakowanie działa na naszą niekorzyść, a w innym przypadku – bez szybkiego zabójstwa, narażamy się na ogromne problemy. Przeciwników w grze jest sporo, a fakt, że przy każdym podejściu natrafiamy na losowe starcia sprawia, że całość zachowuje poczucie świeżości i stale zaskakuje.
Foto: Slay The Spire
Na sam koniec – jeszcze parę słów o oprawie dźwiękowej i graficznej. Ścieżka muzyczna, choć stosunkowo krótka, może wpaść w ucho i słucha się jej z przyjemnością. Graficznie – na cuda na ekranie nie liczcie. Choć sami przeciwnicy i nasze postacie prezentują się bardzo ciekawie, fakt, że postanowiono je wprawić w delikatny ruch czasami działa nieco… na ich niekorzyść. Widać tu spore uproszczenia i choć da się na to przymknąć oko (zwłaszcza przy uwzględnieniu budżetu tytułu), to nie trudno zauważyć pewne niedociągnięcia w kwestii animacji oraz efektów. Niemniej, wizualnie gra nie wypada tragicznie, ale dla osób o nieco wyższych wymaganiach, migracja z Hearthstone’a czy powiedzmy niedawno wydanego Artifacta – może być pewnym „szokiem”. Slay The Spire nikogo na kolana pod względem graficznym nie rzuci… ale przecież nie musi.
Czas przetasować
W ogólnym rozrachunku dzieło studia Mega Crit Games to naprawdę udana pozycja, która zasłużenie podbiła serca graczy już w fazie Wczesnego Dostępu. Na premierę otrzymujemy bardzo rozbudowaną karciankę, której udało się wpleść w tradycyjną formułę mnóstwo rozwiązań sprawiających, że zabawa nie nudzi się nawet i po kilkudziesięciu godzinach przemierzania kolejnych map. Chwilami nieco irytuje RNG, a w pewnych miejscach aż prosiłoby się o kilka bardziej kreatywnych rozwiązań, ale trzon zabawy oraz oferowane tryby bronią się doskonale. Biorąc pod uwagę to, jak niewiele gra kosztuje – zdecydowanie warto dać jej szansę. Nawet jeśli do tej pory od gier karcianych woleliście trzymać się z daleka.
Foto: Slay The Spire
Jeżeli uznacie, że chcecie dać Slay The Spire szansę - gra w momencie powstawania tekstu dostępna jest tylko w formie cyfrowej na PC. Jej aktualną cenę sprawdzicie poniżej:
